Η πυρκαγιά και το θαύμα της Παναγιάς

Η μητέρα μου έκπληκτη έβλεπε τη φωτιά να αλλάζει πορεία και να πηγαίνει προς τα βόρεια, λες και την εμπόδιζε ένας αόρατος γιγάντιος τοίχος…

Το θαύμα που θα σας περιγράψω, το βίωσε η μητέρα μου. Συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1988, την ημέρα που ξεκινούσε η σχολική χρονιά. Για την οικογένειά μας ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό για να εργαστεί, καθώς η οικονομική κρίση στην περιοχή μας είχε φτάσει πολύ νωρίτερα…


Εγώ και τα τρία μικρότερα αδέρφια μου, παραμείναμε με τη μητέρα μας στο χωριό. Τότε είχαμε μια μικρή κτηνοτροφική μονάδα με 20 αγελάδες. Ο στάβλος βρισκόταν στην άκρη του χωριού. Τα καλοκαίρια βοηθούσαμε κι εμείς τους γονείς μας στις διάφορες αγροτικές ασχολίες αλλά, αφού θα έφευγε ο πατέρας και εμείς θα ξεκινούσαμε πάλι το σχολείο, όλες οι φροντίδες θα έπεφταν στη μητέρα μας.


Κανονίστηκε το ταξίδι και τελικά η ημερομηνία αναχώρησης του πατέρα συνέπεσε με την ημέρα που άνοιξαν τα σχολεία. Εκείνη την ημέρα, αφού ξεκίνησε ο πατέρας για το ταξίδι του και αφού φύγαμε κι εμείς για τον Αγιασμό, η μάνα πήγε στον στάβλο για να φροντίσει τα ζωντανά.

Η πυρκαγιά
Κάποια στιγμή άκουσε ένα φοβερό βουητό που δεν ήταν αέρας. Είχε πιάσει φωτιά στα ανατολικά του χωριού, η οποία όλο και δυνάμωνε. Καθώς ο αέρας έπνεε προς το χωριό, οι φλόγες κατάκαιγαν με ταχύτητα ότι έβρισκαν μπροστά τους. Τα ζώα αναστατώθηκαν, κατάλαβαν τον κίνδυνο, πανικός…

Κάποιοι συγχωριανοί που είχαν δει την πυρκαγιά ειδοποίησαν την Πυροσβεστική. Μέχρι να φτάσει το πυροσβεστικό όχημα στο χωριό, η φωτιά είχε πλησιάσει επικίνδυνα προς το στάβλο μας. Τι θα προλάβαιναν να κάνουν οι πυροσβέστες; Πού να τρέξουν πρώτα; Η μητέρα μου ήταν σε απόγνωση. Μόνο ο Θεός μπορούσε να μας γλυτώσει από αυτή την καταστροφή. Ζήτησε βοήθεια από την Παναγία: “Παναγία μου κάνε κάτι, θα καούν τα ζωντανά!”.

Το θαύμα της Παναγιάς
Και ξαφνικά άρχισε να βρέχει. Όχι παντού, μόνο πάνω από το στάβλο μας. Για λίγα λεπτά, όσο χρειάστηκε για να βραχούν τα ξερά χόρτα και τα δέντρα γύρω από το στάβλο. Και δεν πιάσαμε φωτιά… Η μητέρα μου έκπληκτη έβλεπε τη φωτιά να αλλάζει πορεία και να πηγαίνει προς τα βόρεια, λες και την εμπόδιζε ένας αόρατος γιγάντιος τοίχος, λες και κάποια δύναμη πιο δυνατή από τον αέρα άλλαξε την πορεία της.

Αυτό ήταν ένα από τα πολλά θαύματα της Παναγίας στην οικογένειά μας. Να είναι δοξασμένο το όνομά Της. Και τώρα ακόμα αν τη ρωτήσουμε τη μανούλα μου τι γνώμη της για όσα συμβαίνουν και για τους κινδύνους που μας απειλούν, ένα έχει να πει: “Να κρατηθούμε γερά από το φουστάνι της Παναγίας παιδιά μου!”

Και σε μεσίτριαν έχω…
Ας Την παρακαλούμε να προστατεύει την Πατρίδα μας. Ας παρηγορεί τους αδελφούς μας που δοκιμάζονται και αυτό το καλοκαίρι από την πύρινη λαίλαπα. Ένας συνάνθρωπός μας, εθελοντής δασοπυροσβέστης έχασε τη ζωή του, πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν χάσει τα σπίτια τους, το βιος τους και ακόμα οι φωτιές μαίνονται σε πολλές περιοχές. Ας ενισχύει η γλυκιά μας Παναγιά και τους ήρωες που παλεύουν μέρα – νύχτα με τις φλόγες.

Είναι η Βοήθειά μας, η Μεσίτριά μας. Εκείνη που μπορεί να ζητήσει από τον Υιό της και Θεό μας να μας συγχωρέσει για την αποστασία μας, να μη πάρει τη Χάρη Του από πάνω μας και να μας χαρίσει το άπειρο έλεός Του. Αμήν.
απο κατάνυξη το κείμενο.